Dit verhaal is anoniem gedeeld. Voor de leesbaarheid is gebruik gemaakt van een fictieve naam: Eva.

De pil

Eva (28) werd rond haar dertiende voor het eerst ongesteld. Weken achter elkaar verloor ze bloed. Het was de normaalste zaak om aan de pil te gaan. Dus Eva ging, net als al haar vriendinnen, aan de pil. “Je kreeg geen advies over je menstruatie, of dat het misschien wat langer zou kunnen duren. De pil en ijzertabletten, dat was het.”

Tot haar 25e zat ze aan de pil. “Ik had geen idee hoe het allemaal werkte en al helemaal niet dat de pil alles zou platleggen.” Eva besloot te stoppen met de pil omdat ze benieuwd was naar de werking van haar lichaam. Ze had niet de wens om meteen zwanger te worden maar het kon wel. Na ongeveer een jaar had ze geen menstruatie en was ze niet zwanger dus besloot ze naar de dokter te gaan. 

Diagnose

Na een doorverwijzing belandde ze bij de gynaecoloog. “Ik had op dat moment niet perse een actieve kinderwens maar ik wilde wel graag weten wat er aan de hand was voor het moment dat ik wel kinderen zou willen.” Bij de gynaecoloog zagen ze dat haar eierstokken vol zaten met blaasjes en na bloedonderzoek werd PCOS gediagnosticeerd. Ze kreeg direct de optie aangeboden om te starten met Clomid maar daar was ze op dat moment nog niet aan toe.

Fertiliteitsbehandeling

Een jaar later begon Eva met Clomid. De eerste maand had ze een ideale cyclus met eisprong maar volgde er geen zwangerschap. “Niemand had ons verteld wanneer we vruchtbaar zouden zijn en op welk moment wij dus gemeenschap moesten hebben.” Uiteindelijk resulteerde de derde ronde met een verhoogde dosering wel in een zwangerschap maar werd deze na zeven weken beëindigd door een miskraam.

“Dat was heel heftig. Je bent zo blij en dankbaar dat je zwanger bent. Ik had zelfs al uitgerekend wanneer ik met verlof zou gaan maar dat ideale plaatje viel helemaal in duigen.” Daarna besloot Eva even te stoppen met studeren omdat het teveel werd. Na een laatste verhoging van Clomid die niet bleek te werken, besloot ze daar ook mee te stoppen. “Ik kreeg er veel hoofdpijn van en voelde mij totaal niet lekker maar dat was gelukkig maar vijf dagen. Vooral die periode erna vond ik zwaar. Wat als er weer geen eisprong kwam? Wat gebeurt er allemaal in mijn lichaam? Dat wachten was nog wel het meest ellendig.”

Toen kwam Corona (de eerste golf) en werd alles platgelegd.

Gonal-F

In januari begon Eva met Gonal-F. “Je krijgt dan prikles en dat vond ik best spannend maar gelukkig deed het helemaal geen pijn. De prikles vond plaats op de verlosafdeling, wat ik best raar was. Maar ze waren heel lief en het ging prima.” De eerste maand verliep heel goed: ze had twee eitjes en een eisprong maar het resulteerde niet in een zwangerschap. De tweede maand verliep ook goed maar wederom geen zwangerschap. De derde maand werd de dosering opgehoogd omdat de eitjes niet wilden groeien. Na de verhoogde dosering groeiden de eitjes wel en kreeg ze een eisprong. Maar helaas weer geen zwangerschap.

Corona

Toen kwam Corona (de eerste golf) en werd alles platgelegd. “Op een gegeven moment ging het weer beter en kregen de ziekenhuizen het weer rustig. Eerst werden we gebeld dat we weer langs mochten komen maar dat bleek helaas niet te kloppen. Het verliep allemaal rommelig. Uiteindelijk zijn we in mei weer gestart.” Ronde vier Gonal-F resulteerde in vier eitjes van 15mm en een van 12mm. Eva kreeg te horen dat ze de laatste spuit niet mocht zetten omdat de kans te groot was dat vier eitjes zouden springen. Dat wordt afgeraden omdat de kans op een meerlingzwangerschap dan te groot is en daar veel risico’s aan verbonden zitten.

“We hebben het er samen over gehad en besloten toch die laatste spuit te zetten. Na twee weken hormonen gespoten te hebben, wil je niet dat het voor niets is geweest. Dat was best spannend want we hadden geen idee of we daar verstandig aan deden.” Na twee weken werd Eva ongesteld en moesten ze langskomen bij de gynaecoloog. Daar werden drie cysten gezien en bleek dat maar één eitje was gesprongen. “We mochten niet verder totdat ik pilletjes zou nemen die een menstruatie opwekken waardoor de cysten weg gaan.” Dat resulteerde in een ‘gedwongen pauze’ omdat ze niet meteen verder mochten met de volgende ronde.

Pauze

Samen met haar man heeft Eva er toen voor gekozen om de pauze wat langer te maken om van de vakantie te kunnen genieten. Hormonen hadden immers veel invloed op haar humeur. “Daarbij wilde ik ook even de hoop en verwachting loslaten.” Na de pauze moest Eva haar menstruatie dus eerst nog met pilletjes opwekken. “Die werkte niet helemaal zoals dat de vorige keren het geval was geweest. Ik moest vrij lang wachten voordat mijn menstruatie op gang kwam. Gek genoeg zorgt dat toch voor frustratie, die paar dagen dat het langer duurt.”

Ik zou geduld moeten hebben, en ik werd beloond.

Nadat de menstruatie op gang was mocht ze opnieuw starten met Gonal-F. De artsen hadden dit keer besloten iets lager in dosering te gaan zitten om te voorkomen dat ze teveel eitjes zou krijgen. “Ik zou geduld moeten hebben, en ik werd beloond. De cyclus was heel mooi, op dag veertien de eisprong en daarna kon het wachten beginnen. De wachtweken volgden en die ervaar ik altijd als het meest stressvol. Ik heb geprobeerd om te ontspannen en rustig te blijven maar dat is iedere keer een uitdaging.”

Positieve test

Ze had zichzelf voorgenomen deze keer niet vijf zwangerschapstesten te doen en te wachten tot ze overtijd was. “Anders zou ik toch wel ongesteld worden.” En na twee weken wachten had ze een positieve test in handen. “Wat waren we blij! En dat zijn we nog steeds, de zwangerschap gaat goed en het kindje ziet er gezond uit. De eerste weken waren lastig, ik was erg bang om dit kindje te verliezen net zoals de vorige keer.” Op dit moment voelt Eva zich steeds zekerder over haar zwangerschap en begint ze het te vertellen aan de mensen om haar heen.

Je hebt het er allemaal wel voor over maar het is wel heftig. Dat weet je pas als je het zelf meemaakt.

Hormonen

De hormonen hadden een behoorlijke impact op haar leven. “Je onderschat hoeveel invloed die hormonen hebben. Ik werd er heel moe van. Je denkt ‘s avonds wel even drie keer na voordat je ergens heen gaat. Ik wilde vaak niet meer afspreken door een gebrek aan energie.” Dat merkte Eva ook na het stoppen met de hormonen, ze voelde zich langzaamaan weer haarzelf. “Je hebt het er allemaal wel voor over maar het is wel heftig. Dat weet je pas als je het zelf meemaakt.”

Het is gewoon niet eerlijk en dat is ook weer niet eerlijk dat je dat voelt.

Eva heeft geen last van haaruitval of overgewicht. Ze had eerder ondergewicht totdat ze aan de fertiliteitsbehandelingen begon, daardoor is ze zeven tot acht kilo aangekomen. Wel heeft ze veel last van overbeharing. “Overal waar je het niet wilt hebben.” Daar had ze als meisje al last van zelfs wanneer ze aan de pil zat. “Ik heb altijd gedacht dat het iets is wat bij mij hoort en niet dat het door hormonen kon komen.”

Omgeving

Eva neemt de opmerkingen in haar omgeving niet echt kwalijk. “Ik zou ze misschien ook wel gemaakt kunnen hebben als ik het niet wist. Waarom doe je dan geen IVF? Ja ik keek het even aan hoor maar meteen de eerste maand was het raak. Je moet gewoon even op vakantie gaan!” Maar toch kreeg Eva het moeilijker bij de momenten dat haar vriendinnen en (schoon)zusjes zwanger werden. “Aan de ene kant hoef je het bijna niet meer te weten maar het volgende moment voel je je weer heel sterk en weet je dat het ook bij jou goed komt.” Juist in haar eigen omgeving vond Eva het lastig. “Het is gewoon niet eerlijk en dat is ook weer niet eerlijk dat je dat voelt.”

Maakbare wereld

“Ik geloof heel erg dat dingen komen zoals ze bedoeld zijn. Ik geloof in God en dat gaf heel veel rust. Ja, het komt wel goed op een manier. Dat hield niet in dat ik zeker wist dat ik een kind zou krijgen ook al had ik wel vertrouwen. Maar je leven is net zoveel waard als je geen kind krijgt.”

“Het komt zoals het gaat, niet alles is maakbaar. Ik ben in een wereld gestapt waar eitjes groot worden gespoten en je alles kunt doen om dat voor elkaar te krijgen. Maar we weten ook niet alles. Een maakbare samenleving waarbij alles perfect moet zijn, bestaat niet. Dat geldt voor alles in het leven.”

Hoop

Als Eva moet zeggen wat haar het meest heeft geholpen in het traject, is het de medicatie. “Zonder medicatie had ik geen eisprong. En in alle eerlijkheid had ik ook niet de moed om echt te proberen mijn cyclus op gang te helpen met pillen als DCI (daar werd ik misselijk van) of gezonde voeding. Ik ben het ziekenhuis heel dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen.”

Wat haar hoop heeft gegeven gedurende het hele traject is haar geloof in God. “Ik geloofde heel sterk dat God het kon doen en dat Hij het wilde geven. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn ontspanning en rust vond in het gebed en het lezen uit de Bijbel. Iedereen beleeft het traject anders. De één zegt dat bepaalde kruiden of acupunctuur zorgen voor een zwangerschap, de ander gelooft enkel in de hormoonspuiten.”

Wat Eva ons nog wilt meegeven is dat wat je ook doet, je doet wat je kan en het is genoeg. “Als ik namelijk dacht aan alles wat nog zou kunnen helpen, van massages tot whatever, dan kreeg ik al stress bij de gedachte. Een zwangerschap blijft een wonder wat een mens niet helemaal kan sturen. Gek genoeg heeft dat mij ook rust gegeven. Doe wat je voor jouw gevoel moet doen, dat is genoeg.”